معمولاً چند سال و گاه چند دهه طول می‌کشد تا آن‌چه دغدغه‌ی فعالان حوزه‌ی محیط زیست است، به نگرانی عمومی تبدیل شود. کم‌آبی شاید مثال خوبی در این زمینه باشد. بعد از سال‌ها که کشاورزی را به صورت نامشروط، مثبت و ارزشمند تلقی می‌کردیم، اکنون به نقطه‌ای رسیده‌ایم که پذیرفته‌ایم هر شکلی از کشاورزی خوب نیست و برخی از شیوه‌های آن واقعاً می‌تواند آسیب‌های محیطی و اقتصادی به همراه داشته باشد.

مسئله‌ی پلاستیک‌ها و موادی که دیر تجزیه می‌شوند، نمونه‌ی دیگری از مسائلی است که هنوز برای بسیاری از ما لوکس محسوب می‌شود. احتمالاً وقتی شرکت‌هایی مثل Apple اعلام می‌کنند که در محصولات از خود PVC استفاده نمی‌کنند نیز، این حرکت‌ها را چندان جدی نمی‌گیریم (و یک کابل شارژ Fake می‌گیریم که سخاوتمندانه از PVC استفاده کرده و بیشتر از طراحی اصلی عمر می‌کند).

موازی با بی‌توجهی ما به حجم گسترده‌ی پلاستیک‌هایی که تولید و استفاده می‌کنیم، دانشمندان، روزنامه‌نگاران و هنرمندان در تلاش برای افزایش آگاهی و حساسیت عمومی در این زمینه هستند.

یکی از کارهای زیبایی که در این زمینه انجام شده، یک وال پنج‌تنی پلاستیکی است که تماماً از زباله‌های موجود در اقیانوس آرام و اطلس ساخته شده است:

عکس‌ها و توضیحات بیشتر در زمینه‌ی این کار ارزشمند هنری را که توسط دو هنرمند به نام‌های Klimosky و Chang انجام شده، می‌توانید در سایت‌ CreativeBoom ببینید و بخوانید.

#طب_کار#محیط_زیست#البرز#کرج#فردیس

منبع:https://motamem.org