اگر درد به هر دلیل بیش از ۳ ماه طول بکشد به عنوان درد مزمن شناخته می شود. وقتی دردی مزمن شد درمانش خیلی سخت تر از مراحل ابتدایی آسیب می شود.
در جامعه زیاد مشاهده می شود افرادی که می گویند درد شدیدی داشتم که خیلی کمتر شده ولی کامل خوب نشده و هنوز سالهاست درد خفیفی دارم که هرازگاهی عود میکند؛ این نشانه ی مزمن شدن درد قبلی است.
آسیب اولیه اگر درمان نشود و تخریب بافتی بیشتر از ترمیم آن باشد، بدن هم از استراتژی های تطابقی خاصی برای رهایی از درد و آسیب بیشتر استفاده میکند و همین اگر طول بکشد می تواند سیکل معیوبی ایجاد کند و باعث شود سیستم های کنترل حرکتی بدن بهم بریزد: از عملکرد عضلات و حس عمقی گرفته تا سیستم های خود مغز!
حتی ممکن است آسیب اولیه برطرف شود ولی اینک سیستم های غیرطبیعی شده خود مسبب دردی جدید و از نوع مزمن شود.
همانطور که اشاره شد درمان درد مزمن به مراتب خیلی سختر از درمان درد حاد است و بنابراین تا جای ممکن نباید اجازه دهیم درد مزمن شود و مهمتر از آن باید درد حاد بطور کامل درمان شود!
عمده ی درد های اسکلتی عضلانی نتیجه آسیب های کوچک تجمعی در نتیجه سندرم های حرکتی هستند. درد حاد معمولا به خوبی با دارو درمانی و فرصت استراحت فروکش میکند ولی اگر علت آن شناخته و برطرف نشود می تواند به درد مزمن تبدیل شود. بنابراین برای درمان کامل دردهای اسکلتی عضلانی و جلوگیری از مزمن شدن آن ها باید حتما علت ایجاد درد برطرف شود. علت ایجاد درد هم عمدتا سندرم های اسکلتی عضلانی مانند پوسچرهای غلط است که شناسایی و اصلاح این سندرم ها در همه جای دنیا فقط در حیطه تخصصی فیزیوتراپیست هاست.
✴ نتیجه گیری؛
برطرف کردن دردهای مزمن بسیار سخت تر و زمانبر تر از دردهای حاد است و یکی از راه های پیشگیری از درد مزمن، درمان هرچه کامل تر دردهای حاد است.
دارو درمانی معمولا به تنهایی نمی تواند علت دردهای حاد را برطرف کند چون این دردها عمدتا نتیجه آسیب های تجمعی ناشی از سندرم های حرکتی هستند.
بنابراین فیزیوتراپی برای شناسایی علت های حرکتی ایجاد درد و در نتیجه درمان کامل دردهای اسکلتی عضلانی ضروری است.
